علی ماجدی، سفیر پیشین ایران در آلمان و ژاپن معتقد است قطعنامه مدنظر تروییکای اروپایی در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ظرفیت ارجاع به شورای امنیت سازمان ملل را ندارد. او در عین حال تاکید دارد که از خارج باید یک صدا درباره سیاست خارجی ایران به گوش برسد .
رصدخبر | دیپلماسی ؛ متن کامل دیدگاه علی ماجدی درباره گزارش تازه رافائل گروسی را که در شماره ۲۰ خرداد هم‌میهن منتشر شد، می‌خوانید.
آنچه گروسی درباره ابهامات آژانس راجع به اماکنی مانند تورقوزآباد، ورامین و مریوان (آباده) مطرح کرد از قبل وجود داشته و مسئله جدیدی نیست. تنها موضوع جدید، مسئله رسیدن ذخایر اورانیوم ۶۰ درصد ایران از زیر ۳۰۰ به حدود ۴۰۰ کیلوگرم است. تنها مسئله‌ای که به پادمان برمی‌گردد، همان کشف ذرات اورانیوم در آن اماکن است که گروسی تائید یا رد نکرده است. این هم مسئله‌ای نیست که برای آن بتوان قطعنامه قوی با اتهام عدم پایبندی ایران به پیمان عدم اشاعه صادر کرد. اگر قطعنامه‌ای باشد، قطعنامه‌ای نیست که ظرفیت ارجاع به شورای امنیت را داشته باشد. اما قرار است از آن به عنوان ابزار فشار بر ایران استفاده کنند.
آن‌ها می‌خواهند از طریق برجام فشار بیشتری بیاورند و اقدام کنند. چراکه بر اساس برجام، ما محدودیت‌هایی برای غنی‌سازی داشتیم که از یک سو آمریکایی‌ها از آن خارج شدند و اروپایی‌ها هم تحریم‌ها را برنداشتند. به قول معروف، شرایطی پیش آمد که برجام کار نکرد. با توجه به اینکه ایران برنامه هسته‌ای خود را گسترش داد، می‌خواهند بگویند ایران به برجام عمل نکرد. ایران از آنچه اسنپ‌بک نامیده می‌شود استفاده کرد و برنامه خود را از سر گرفت و آن را پیش برد. آمریکایی‌ها چون از برجام خارج شدند، نمی‌توانند ادعایی داشته باشند. اما در این بازی حضور دارند که اهرم فشاری برای مذاکرات دوجانبه داشته باشند. اروپایی‌ها این ابزار را در دست دارند که اگر لازم شد و مذاکرات ایران و آمریکا به جایی نرسید، از آن استفاده کنند. در حال حاضر آن‌ها به‌رغم اختلافاتی که بر سر موضوعاتی مانند تعرفه‌ها دارند، در این مورد هماهنگ هستند. بنابراین تلاش می‌کنند که زمینه‌های ارجاع به شورای امنیت و بازگشت قطعنامه‌های فصل هفتی پیشین را فراهم کنند. در حال حاضر به شورای امنیت نمی‌برند چون علاوه بر دلایل دیگر، به خاطر اینکه یک قطعنامه جدید است، با رای منفی چین و روسیه مواجه خواهد شد.
تا ماه اکتبر زمان زیادی باقی نمانده. نکته مهم در سه ماه پیش رو این است که مسائل با دقت پیگیری شود و یک موضع از جانب حاکمیت و مقامات کشور مطرح شود. یعنی مقام معظم رهبری، رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه در خصوص مسئله مذاکرات، بایدها و نبایدها صحبت کنند. کارشناسان و تحلیلگران متفاوت هستند. آن‌ها نظر کارشناسی خود را می‌گویند. موضع حاکمیتی و از جانب قدرت ندارند. در خارج از کشور باید یک صدا از ایران به گوش برسد که طرف مقابل نتواند از تفاوت آرا بهره‌برداری کند. از اکتبر که عبور کنیم، حق غنی‌سازی ایران محفوظ می‌ماند، امکان بازگشت قطعنامه‌ها از بین می‌رود. بنابراین باید این چند ماه را با دقت پشت سر بگذاریم. موضع واحد گرفته شود که طرف مقابل نتواند با استفاده از ابزارهای فشار، امتیازات بیشتری مطالبه کند.
آثار تحریم‌های شورای امنیت با تحریم‌های ثانویه آمریکا، تقریباً برای ما برابر بوده است. تحریم‌های شورای امنیت صرفاً کمی از تحریم‌های آمریکا پرزورتر است. کشورها نمی‌توانند به خاطر تحریم‌های ثانویه آمریکا با ایران کار کنند. موضوع اصلی این است که ایران را ذیل فصل ۷ منشور ملل متحد می‌برند که خطرات خود را دارد.
