رصد خبر | حسن بهشتی پور می گوید نکته مهم در مذاکرات ایران در وین، زبان فارسی یا انگلیسی نیست، بلکه آن است که مشخص کنیم تعامل می خواهیم یا تقابل.
این کارشناس مسائل بین الملل در نوشتاری که در وبلاگ خود منتشر کرد، نوشت: بابت خطای مترجم نباید نگران بود چون ” تیم مترجم برجسته‌ای به همراه تیم مذاکره کننده حضور دارند” ، بابت قانونی بودن هم مشکلی وجود ندارد و اتفاقا یک حسن هم دارد و آن اینکه در هنگام ترجمه کردن فرصت فکر کردن را به تیم مذاکره کنند می‌دهد.
بهشتی پور در عین حال یک عیب در مذاکره به زبان فارسی و به مدد مترجم می بیند و آن طولانی شدن زمان مذاکرات است.
این کارشناس روابط بین الملل گفت: مشکل در قسمتی است که مذاکرات را طولانی می‌کنند. مثلا زمانی که مذاکره سه ساعته به زبان انگلیسی باشد، همان سه ساعت صرف مذاکره می شود. اما وقتی به زبان فارسی مذاکره صورت بگیرد، یک ساعت و نیم مذاکره صورت می‌گیرد و یک ساعت و نیم زمان صرف ترجمه خواهد شد. این طرف مقابل را کلافه کند. ما دیدیم که در زمان آقای ظریف مذاکرات ۱۲ ساعت طول می‌کشید و اگر قرار بود به زبان فارسی انجام شود، به ۲۴ ساعت زمان نیاز بود.
بهشتی پور می گوید : طولانی شدن مذاکرات به خاطر ترجمه باعث می‌شود، که طرف مقابل بین مذاکرات فاصله بیندازد.
او مشکل را در زبان مذاکره نمی داند و می گوید: ما باید نگرش خود نسبت به نظام بین الملل را مشخص کنیم. باید مشخص کنیم که تعامل می خواهیم یا تقابل. اینطور نباشد که آنجا که به سود ماست تعامل کنیم و جایی که به زیان ماست تقابل را در پیش بگیریم و حتی نرم های جهانی راهم تغییر دهیم.
این کارشناس مسائل بین الملل افزود: آیا ما می خواهیم آنچه که در طول ۴۰۰ سال در نظام بین الملل شکل گرفته را تغییر بدهیم؟ آیا توان و قدرت کافی برای تغییر آن با یک مذاکره را داریم؟
او مجموعه‌ای از مولفه‌ها همچون شکل نظامی، اقتصادی، علمی و فرهنگی را در نظام بین الملل موثر می داند و می گوید: اینکه شما حرف خوب بزنید، منطق خوب داشته باشید و استدلال دقیق داشته باشید، کفایت نمی‌کند. البته جز شروط لازم است. اینکه فکر کنید حرف خوب می‌زنید، سخنرانی خوبی می‌کنید و منطق خوبی به کار می‌برید بدین معنا نیست که با این ویژگی‌ها می‌توانید همه چیز را تغییر بدهید.
این کارشناس روابط بین الملل گفت: از آن طرف هم، اگر فکر کنیم با افزایش توان هسته ای، تحریم‌ها لغو می‌شود هم برآورد غلطی است و ما باید در این استدلال تجدید نظر کنیم. یعنی ما باید به سمت افزایش توان اقتصادی همزمان با افرایش توان هسته‌ای پیش برویم. چرا که اگر ما بتوانیم اقتصاد کشورمان را از طریق اصلاحات اقتصادی بهتر کنیم، آن زمان است که تحریم‌ها کم اثر و یا بی اثر می‌شود. در چنین شرایطی است که طرف مقابل انعطاف نشان می‌دهد. اما تا زمانی که تحریم‌ها کارایی دارد، از موضع بالا با ما صحبت می‌کنند و همچنان فشار اقتصادی می‌آورند تا امتیاز‌های مورد نظرش را به دست آورند.
